Rozdział 10

Justin’s POV

Obudziłem się z bólem głowy.  Przewróciłem się na bok, masując skronie, mrużąc oczy i zauważyłem śpiącą blondynkę obok mnie.
No witam.. uśmiechnąłem się
Spojrzałem pod koc. Byliśmy oboje nadzy, nie żebym narzekał. Nie przeszkadza mi to ani trochę. Poczułem jak się porusza, i szybko rzuciłem koc nad nami. Otworzyła oczy, ja od razu zamknąłem oczy by udawać, że śpię. Czułem jej ruch.
Blondynka..
Ostatecznie zeszła z łóżka, i zaczęła szukać ubrań. Szybko otworzyłem jedno oko, by całą ją zobaczyć.
Och... Chciałbym dotknąć tego, o zaraz.. już to zrobiłem.
Boże, jestem taki zabawny.
Upewniłem się, czy dalej myśli, że śpię. Objeło mnie rozczarowanie, ponieważ stała już w ubraniu. Miała na sobie dość krótką, obcisłą sukienkę, gdzie mogłem jeszcze w sumie zobaczyć jej tyłek.
Wzięła kartkę i długopis, chuj wie co tam pisała. Zostawiła karteczkę na poduszce, obok mnie.
Myślą, że tylko wieczorem można coś z nimi robić, a rano uciekają. Podniosłem papierek, pomiąłem go i rzuciłem do kosza. Ze względu na mój brak koordynacji, kartka spadła na podłogę.
Wstałem, założyłem bokserki, i przetarłem twarz próbując się obudzić. Wszedłem do łazienki i wziąłem szybki prysznic. Schodząc na dół przypomniałem sobie coś. Mam żonę... Roześmiałem się.
Mówiąc o zonie, gdzie ona do cholery jest?
Rozejrzałem się po całym domu, z pokoju do pokoju, ale nie mogłem jej znaleźć. Wreszcie dotarłem do pokoju gościnnego. Otworzyłem drzwi i dostrzegłem ja po drugiej stronie pokoju. Leżała na podłodze , plecami do ściany. Spoglądając na nią było jej niewygodnie.
Moje oczy otworzyły się bardziej, poczułem szok, i moje usta były lekko rozchylone.
- Cholera.
Patrzyłem na nią, wiedząc, ze to moja wina, czuję się z tym źle. Chodzi mi o to, czy istnieją tu jakieś meble gdzie nie będzie się można czuć źle, raczej nie. Musiała spać na podłodze przeze mnie.
Przygryzłem wargę, myślałem o tym co robić. Powinienem ja obudzić? Czy mogę... może zrobić jej kawę? Nie, pieprzyć to. Nic dla nikogo nie zrobię.
Postanowiłem, po prostu samej jej się obudzić. Poczułaby się dziwnie gdybym ja budził.

Melanie’s POV

Jęknęłam lekko, czułam się tak jakbym leżała na desce. Otworzyłam oczy czując się także obolała. Rozejrzałam się dookoła, i myślałam o ostatniej nocy. Tylko przewróciłam oczami i jęknęłam, gdy to sobie przypomniałam.
Ohh, usnęłam tutaj.. Dzięki dupku.
Wstałam, ziewnęłam, próbowałam zignorować ból i skurcze mięśni na całym moim ciele. Później westchnęłam.
- Cholera 
Zapomniałam, że mam iść rano do pracy!
Pobiegłam do sypialni. Szukałam w torbie moich ciuchów do pracy. Nie było ich. Jęknęłam ponownie, i wpadłam w frustrację. Spojrzałam na cyfrowy zegarek, była 09:56.
Moje oczy po prostu wyszły, hah. Żartujesz sobie? Jestem już spóźniona 2 godziny! Zaczęłam histeryzować i rozglądałam się za moim telefonem. Znalazłam go, leżącego na podłodze obok łóżka. Podniosłam go i zobaczyłam 3 nieodebrane połączenia od mojego szefa. Za dobrze nie jest.
Pobiegłam szybko do łazienki umyć zęby. Później pobiegłam na dół, jeszcze w piżamie i chwyciłam moje kluczyki. Biegnąc do drzwi nie zauważyłam Justina stojącego w kuchni. Szybko umieściłam klucz w stacyjce i ruszyłam drogą do moich rodziców. Kiedy wtrąciłam się tam niespodziewanie i zabranie ciuchów roboczych, pobiegłam z powrotem do samochodu i pojechałam do pracy.
_____

- Spóźniłaś się - stwierdził szef ponuro
- Wiem - powiedziałam - Bardzo, bardzo przepraszam - nagle zatrzymał mnie.
- Nie obchodzi mnie to. Najlepiej by to się nie powtórzyło.
Skinęłam głową. Dalej szedł do swojego biura, starałam się utrzymać jego tempo.
- Pokaż artykuł - rozkazał.
Moje oczy rozszerzyły się. Zapomniałam o tym! To było jeszcze niedokończone u moich rodziców.
- Uhh.. Ja... - jęczałam.
- Nie masz tego? - zapytał, widziałam rozczarowanie i irytację na jego twarzy, kiedy byliśmy pod jego biurem, zatrzymał się i odwrócił w moją stronę.
Teraz byłam wystraszona.
- Jak można, pisać gdy nie ma pierwszej strony? - domagał się trochę głośniej
- Bardzo mi przykro Panie Demear, właśnie jestem bardzo zajęta i roztargniona.
- Roztargniona? Czy uważasz, że obchodzi mnie czyjeś życie osobiste, Pani Summers?
- Bieber - mruknęłam do siebie.
- Co, kto? - prosił o wyjaśnienie.
- Teraz Pani Bieber - powiedziałam, patrząc zirytowana.
- Oh, no gratuluje! Idź i powiedz, że ktoś jeszcze się przejmuję artykułem. Jestem pewien, że może jeszcze artykuł będzie na pierwszej stronie - Krzyknął sarkastycznie.
Odwrócił się, i popędził do swojego gabinetu, trzaskając drzwiami.
No to po prostu świetnie!. Zapewne będę zwolniona.
Westchnęłam ponuro i udałam się do swojego biura. Więc jedyne co teraz trzeba zrobić, to jeszcze raz napisać artykuł. Spojrzałam na zegar, mam tylko pół godziny, aby to zrobić, zanim papiery zostaną wydrukowane na następny dzień. Świetnie.
Jęknęłam lekko, otworzyłam laptop i zaczęłam pisać, ponownie. Kiedy pisałam, pojawiła się Betty.
- Cześć - prychnęła
Spojrzałam na nią, uśmiechnęłam się i odpowiedziałam - Cześć Betty.
- Myślę, że trzeba to.. - zachichotała, wręczając mi szczotkę.
Przestałam pisać i spojrzałam na nią dziwnie.
- Co? - roześmiałam się.
Wstałam.
- Czy ty patrzysz w lustro przed wyjściem z domu? - zapytała
Szybko wyciągnęłam lusterko z mojej torebki i otworzyłam je. Mojsa szczęka opadła.
- Tak, chyba tylko w przypadkach. - potwierdziła.
Spojrzałam na nią, i roześmiałam się.
- Katastrofa - stwierdziłam, i zaplotłam włosy w kucyk. Wciąż nie mogę uwierzyć, ze zapomniałam umyć je dziś dano.
- Dziekuję Betty - uśmiechnęłam się.
- Bez obwa. Słyszałem, ze teraz jesteś Panią Bieber? - zapytała z zaciekawieniem
- Fuj nie przypominaj mi - powiedziałam z irytacją, wracając do mojego artykułu.
- Co masz na myśli? Mowisz, jakby to było coś złego. Nie miałam pojęcia, ze wyszłaś za mąż!
- Cóż, jest źle - westchnęłam - to długa historia.
___

Szybko kliknęłam przycisk drukowania, i czekałam z niecierpliwością. Tak szybko jak tylko potrafiłam pobiegłam do szefa, przed wejściem zapukałam. 
- Co to jest - zapytał, jak wyjął cygaro z ust.
- To jest ten artykuł - odpowiedziałam
- Ale myślałem, ze...
- Ludzie mogą zaskakiwać - po prostu stwierdziłam z uśmiechem na twarzy.
Szybko przejrzał strony, krzywym uśmiechem.
- Dobre Melanie. To jest dokładnie to, dlatego cię zatrudniłem na pierwszym miejscu.
Uśmiechnęłam się szeroko - dziękuje Panie Demear.
Dzięki Bogu, nie stracę pracy!

____
Ahh ten Justin :)