Rozdział 34

Justin's POV


Nuciłem głośno melodię grając na gitarze. Byłem w moim.... nie wiem jak to nazwać. Jaskinia mężczyzny? Małe pomieszczenie pod schodami, które zostało zajęte jako moje 'biuro'.
'Będę twoim żołnierzem, walcząc co drugi dzień o swoje marzenia, dziewczyno' - śpiewałem cicho z pasją.
Nikt nie wiedział, że lubię śpiewać, ani że posiadam własną książkę gdzie zapisuje własne piosenki. Nikt poza mną, ale wątpię, że jeszcze pamięta. Nie rozmawiałem z nią, tak normalnie.
- Ja.. - zatrzymałem się myśląc o słowach. Nuciłem melodię. 
'Będę twoim Hova* możesz być moim przeznaczeniem na scenie' - śpiewałem.
Zatrzymałem bicie i podniosłem książkę z małego stoliku, by po prostu zapisać tekst w rogu.

' Nie... płacz, nie stresuj się... - przestałem, zacząłem myśleć - Stres, stres, stres.. nie pasuje? Nie. Nie stresuj się, nie płacz... lataj? - mówiłem do siebie - Nie stresuj się, nie płacz, nie potrzebujemy skrzydeł by latać. Tylko złap mnie za rękę - zaśpiewałem.

Napisałem resztę w zeszycie i nadal śpiewałem refren, który jeszcze był całkiem nowy dla mnie.

- “As long as you love me, we could be starving, we could be homeless, we could be broke.” - przestałem śpiewać, kiedy moje gardło zrobiło się suche.

Odchrząknąłem i umieściłem gitarę na podpórce. Wstałem i otworzyłem drzwi. Zakląłem głośno i poczułem szarpnięcie serca.

- Kurwa!

Melanie stała tuż za drzwiami, spoglądając sceptycznie na mnie.

- Wystraszyłaś mnie! - zawołałem, starając się ją ignorować. Jak długo ona tu stała? Czy ona słyszała mój śpiew? Naprawdę, nie chcę by zaczęła zadawać mi pytania.

- Prze...przepraszam - powiedziała cała oszołomiona.

Spojrzała na sekundę w dół, zmarszczyłem brwi po tym jak patrzyła na mnie.

- Ja... nie wiedziałam, że mogłeś śpiewać.

Świetnie, usłyszała mnie.

- Nie wiem, o czym mówisz - wzruszyłem ramionami, wyszedłem z pokoju zamykając za sobą drzwi.

- Tak, ty Justin. Dlaczego ignorujesz ten temat rozmowy? Słyszałam wcześnie, tak jak teraz. Naprawdę myślisz, że jestem aż na tyle głupia?

Melanie's POV

- Czy naprawdę chcesz abym odpowiedział na to pytanie? - zaśmiał się uroczo, pokazując swoje wszystkie idealne zęby.

To nie było słodkie. Pamiętasz swój plan? Nienawidzisz go.

Spojrzałam na niego ze skrzywioną miną. Roześmiał się.

- Żartuję kochanie - szybko objął mnie w talii i przyciągnął mnie bliżej do siebie

- Wiesz, że wyglądasz naprawdę uroczo dzisiaj. Jesteś ładniejsza niż zwykle - uśmiechnął się łagodnie.

Co robić? Grał głupiego.

Wiedziałam, że po prostu starał się zmienić temat, ale to tym razem nie zadziała.

- Pozwól mi odejść - powiedziałam stanowczo - i przestań starać się zmieniać temat.

- Jaki temat? - uśmiechnął się, trzymając mnie mocno i patrząc się na moje usta.

Beznamiętnie na niego spojrzałam, zmuszając go do uśmiechu. Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale przerwał mi.

- Jak było w pracy? - lekceważąco zapytał, cmoknął mnie w policzek i puścił mnie, idąc do kuchni.

Przetarłam policzek i skrzywiłam się na niego przez otwarte okno wykonane w ścianie, jak można pić piwo z lodówki.

- W porządku - mruknęłam - Jak długo śpiewasz? - zapytałam z ciekawości, chcąc dostać przyzwoitą odpowiedź.

Milczał, otworzył puszkę i wziął kilka łyków. Zamknął lodówkę nogą i wrócił się, wzruszając ramionami w odpowiedzi kiedy mijał mnie.

Podszedł do kanapy i włączył telewizor. Prychnęłam i przewróciłam oczami, poszłam za nim. Siedziałam obok niego wpatrując się w jego twarz. Jego policzki zrobiły się całe różowe. Muszę przyznać.... że wyglądał uroczo kiedy się rumienił.

- Czy mógłbyś... pokazać mi utwór, który wtedy śpiewałeś? - zapytałam z nadzieją.

Przez chwilę gapił się na ekran, starając się mnie ignorować. Ale nadal patrzyłam na niego, czekając na odpowiedź. Wszystko co było słychać to telewizor.

- Nie wiem o czym mówisz, ja nie śpiewam - powiedział monotonnie.

Oparłam się pokusie, aby go uderzyć. On jest uparty jak osioł.

- Przestań udawać, że nie wiesz o czym mówię. Wiem, że wiesz, że ja wiem, że... wiesz, ze - zakłopotana przerwałam, a on tylko krzywo spojrzał na mnie i roześmiał się.

- Zamknij się - zaśmiałam się - Wiesz co mam na myśli! - moje policzki zrobiły się gorące z zażenowania.

Potrząsnął głową.

- Jestem głodny - powiedział. Spojrzał na mnie wyczekująco i dał mi wskazówkę abym przeszła się do kuchni i ugotowała coś dla niego.

Pokręciłam głową - Ty gotujesz dzisiaj.

Wyraz jego twarzy zmienił się.

- Żartujesz prawda? Pytasz czy chcesz dostać zatrucia pokarmowego?

Śmiałam się.

- Dobrze, nie będę gotowała, jesteś mi to winien.

- Za co? - spytał z niedowierzaniem.

- Za to, że zabrałeś pięćdziesiąt dolarów z mojego portfela bez pytania! Pamiętasz?

- Ohh.. - podrapał się po karku - Tak, zapomniałem o tym.. No ale poważnie, nie ugotuje nic.

Długo na niego patrzyłam.

- Jeżeli pokażesz mi swoją piosenkę, to ugotuję dla ciebie co będziesz tylko chciał.

Westchnął, patrząc na ekran, kręcąc głową.

- W porządku - mruknął,

Moje oczy rozszerzyły się i pojawił się ogromny uśmiech na mojej twarzy, wybuchłam.

- Naprawdę? - piszczałam

- Nie

Uśmiech z mojej twarzy zniknął i spojrzałam na niego ze złością.

- Żartuję - zaśmiał się.

Prychnęłam z irytacją.

- Nie rób tego więcej! - pchnęłam go.

- No dalej, spaghetti proszę - uśmiechnął się.

- Pieśń pierwsza - stanęłam na swoim miejscu.

- Piosenka nie, kiedy mój żołądek stanie się pełen - nie ustąpił.

Dałam się łatwo, zwężając oczy na niego.

- W porządku.

Ruszyłam. Pisnęłam kiedy poczułam jak uszczypnął mnie w tyłem. Odwróciłam się i uderzyłam go w tył głowy.

Miałam podstępny wyraz twarzy. Spojrzałam na niego.

- Chcesz bym cię otruła swoim jedzeniem? - zagroziłam.

- Sory - wymamrotał uśmiechnięty, pocierając tył głowy. 

Weszłam do kuchni.

Otworzyłam spiżarnię i chwyciłam gotowe spaghetti. Umieściłam je w misce i ogrzałam w kuchence mikrofalowej. Wróciłam z nią w ręku i położyłam na stole.

- Masz - stwierdziłam.

Odwrócił się od telewizora, i spojrzał na miskę.

- Już? - zapytał w szoku.

Skinęłam głową. Spojrzał na mnie z niedowierzaniem i podszedł do stołu. Spojrzał w środek miski, a jego usta rozchyliły się jak 'o'

- Co to jest? - zapytał z irytacją.

- To twoje spaghetti - po prostu odpowiedziałam,

Zmrużył oczy na mnie, a ja odwzajemniłam to uśmiechem.

- Oszust.

- Hej, poprosiłeś o spaghetti więc proszę. Nie narzekaj - starałam się zatrzymać powagę i ukryć uśmieszek.

Ponuro zasiadł do stołu i zaczął jeść. Stałam i próbowałam się nie śmiać. Zdałam sobie sprawę, że byłam jeszcze w moich ubraniach roboczych.

- Pójdę zmienić ciuchy, i zaraz wracam - powiedziałam idąc w kierunku schodów,

- Mhm - burknął w odpowiedzi.

Zachichotałam. Nagle poczułam przypływ podniecenia, pamiętając co miałam dostać w zamian za ugotowanie spaghetti. Dosłownie nie mogłam się doczekać aż, aż mi pokaże swoją piosenkę. Wciąż mi było trudno uwierzyć w to, że on śpiewa. I to, ze może to być słodkie. To nie podobne do Justina. Dobrze mu z tym, tak czy inaczej. Przysięgam, że on się zmienia. Fuj, nie wiem. On jest bardzo pokręconą osobą.

Dotarłam do sypialni i przebrałam się w swoją wygodną piżamę. Wróciłam na dół. Justin siedział z powrotem na kanapie i jego miska ze spaghetti była pusta.

- Szybko - powiedziałam, zwracając mu uwagę.

Wzruszył ramionami, patrząc na telefon.

- Byłem głodny.

Chwyciłam miskę i wzięłam ją do zlewu. Wróciłam i spojrzałam na niego wyczekująco.

- No i co?

- Co? - zapytał od niechcenia.

- Wiesz co. Pokaż mi teraz tą piosenkę.

Uśmiechnął się do mnie i powoli pokręcił głową. Patrzyłam na niego z niedowierzaniem.

- Nie bądź kretynem.

Wzruszył ramionami.

- Przykro mi, ale ja nie śpiewam - uśmiechnął się złośliwie.

Zwężyłam oczy na niego ze złości i ze skrzyżowanymi ramionami zaciskając zęby.

- W porządku - prychnęłam, poszłam w stronę pokoiku.

Jego oczy rozszerzyły się.

- Czekaj! - krzyknął , natychmiast wstał i sprintem przybiegł do mnie i drzwi.

Popchnął mnie delikatnie, bym zeszła mu z drogi, otwierając drzwi i zatrzaskując je.

- Justin! - skarciłam.

- Pomóc ci w czymś? - spytał bezczelnie wewnątrz.

- Przestań być takim fiutem. Umówiliśmy się! - krzyknęłam, przekręcając gałkę drzwi, starając się je otworzyć.

- Tak zrobiliśmy, i pamiętam doskonale, że mówiłem 'Piosenka nie, kiedy mój żołądek stanie się pełen' Mój żołądek nie jest pełny - czułam jego uśmiech.

Jęknęłam z frustracji, próbując dalej otworzyć drzwi. Starałam się z całych sił, ale on był o wiele silniejszy niż ja.

- To nie jest w porządku!

- Wiem, ale to jest życie, kochanie - zachichotał.

- Otwórz drzwi - rozkazałam.

Drzwi nagle otworzyły się szybkim ruchem, chwycił mnie za rękę i pociągnął do środka. Zamknął drzwi i przycisnął mnie do nich, w zapchanym pokoju. Patrzyłam na niego z szeroko otwartymi oczami.

Uśmiechnął się lekko.

- To co chcesz, jestem twoim majestatem? - powiedział cicho, patrząc mi w oczy.

____

Hohoho, no to nieźle się zakończyło, nie? Jak myślicie? Justin pokaże Melanie swoją piosenkę czy też nie?

Niespodzianka, nie spodziewaliście się pewnie kolejnego tłumaczenia na następny dzień? :)

Poprzedni widzę, że mało osób przeczytało. Ogólnie już was tutaj jest mało.

Udowodnijcie mi, że tak nie jest i komentujcie rozdział, bo chcę wiedzieć,

że mam dla kogo tłumaczyć :)

Rozsyłajcie dalej moje tłumaczenie by innych zachęcić :)

Do następnego, pozdrawiam!:)

*Hova - wydaję mi się, ze to jest nick Jay Z