Rozdział 38

Melanie's POV


Podjechała taksówka i zatrzymała się.
- Chodź!
Chwyciłam jego ramię.
- Chodźmy do domu, musimy wziąć trochę lodu.
Jego twarz była neutralna. Nie wskazywał żadnych oznak bólu, tylko złość. Pozwolił mi poprowadzić go w stronę kabiny, która zatrzymała się na poboczu drogi.  Musimy wracać i podałam mu adres.
Kiedy odjechaliśmy, zwróciłam się do Justina i tylko spojrzałam na niego, podczas gdy on patrzył prosto przed siebie. Jego wzrok naprawdę mnie martwił. Wyjęłam rękę do przodu, by dotknąć jego twarz.
- Pokaż mi
- Melanie, jest wszystko w porządku.
- No raczej nie Justin. Pokaz mi swoje oko.

- Nie, nie trzeba. Nie jestem dzieckiem, po prostu... - zamilkł spoglądając na mnie. Potrząsnął głową, zdychając - Przestań się martwić. Jest OK - spojrzał przez okno, starając ukryć twarz przede mną.

Dotarliśmy do domu w milczeniu. Zapłaciłam taksówkarzowi i podziękowałam mu.
Justin poszedł do domu. Poszłam za nim, udał się prosto do łazienki, która znajdowała się obok salonu.
Westchnęłam, pozwalając by torebka upadła na stół. Pod palcami czułam miękki dywan. Weszłam po schodach do sypialni. Rozsunęłam suwak w dół, by sukienka spokojnie opadła z mojego ciała na podłogę. Ruszyłam by powiesić ją na wieszaku znajdującego się na szafie. Przypomniałam sobie, że muszę ją oddać Rachel, kiedy zobaczę się z nią następny raz.
Wyciągnęłam luźne spodnie dresowe i założyłam je.
Usłyszałam otwierające się drzwi, od razu spojrzałam w tamtym kierunku. Dyszałam, a Justin zamarł wpatrując i gryząc dolną wargę. Od razu zakryłam moje piersi, a on natychmiast odwrócił głowę, zamykając oczy.
- Cholera prze...przepraszam, nie wiedziałem, że się przebierasz.
Moje serce zaczęło bić coraz szybciej, a on nadal się jąkał. Odwrócił się i spojrzał na mnie i moją klatkę piersiową ponownie, szybko wyszedł i zamknął drzwi.
- Przepraszam - powiedział, i czekał na zewnątrz.
Zamknęłam mocno oczy, poczułam jak moja twarz się rozpalała. Dlaczego to zawsze musi się mnie przytrafiać!
Wtedy zdałam sobie sprawę, czemu Justin...
Niespodzianka wyprzedziła moje zakłopotanie i zastanawiałam się, dlaczego mnie przeprosił i wyszedł? On normalnie się uśmiecha i starał się dobrać do mnie.
Czy on zamienia się w dżentelmena?
Po Prostu nie idź tam, jego nigdy nie da się rozgryźć.
Westchnęłam kręcąc głową, zarzucając workowatą koszulę na głowę.  Z włosów zrobiłam niechlujny kok, i podeszłam pod drzwi. Pociągnęłam za klamkę, otworzyłam i zauważyłam go. Justin był odwrócony plecami do drzwi. Odwrócił się i pociągnęłam do by się przytulić, owijając ramiona wokół jego szyi. Był zaskoczony, ale objął mnie, mocno trzymając w pasie.
- Dziękuję - wymamrotałam, opierając głowę na karku.
Milczał przez kilka sekund.
- Jest w porządku - odsunął się, wciąż trzymając mnie w swoich silnych ramionach - A z tobą wszystko w porządku? - widziałam szczerość i troskę na jego twarzy.
Skinęłam głową, starając uśmiechnąć się by go trochę zapewnić.
Moja uwagę przykuło jego posiniaczone oko. Sięgnęłam swoją ręką, by dotknąć jego twarzy, drgnął, dyszał jak tylko nawiązywałam kontakt z jego okiem.
Westchnęłam mówiąc - Poczekaj tutaj, za chwilę wrócę.
Rozluźnił ręce i przeszłam obok niego, ruszyłam w stronę schodów do kuchni. Wzięłam kilka kostek lodu z zamrażalnika. Umieściłam je w specjalnej torbie, owinęłam ręcznikiem papierowym, a następnie wróciłam na górę.
Gdy weszłam do środka, Justin zdjął ubranie i był tylko w bokserkach. Siedział na łóżku i rozmawiał z kimś przez telefon.
- Tak, nie martw się stary. Jest wszystko w porządku, u ciebie też?... - spojrzał na mnie.
Usiadłam obok niego na materacu.
- Ok, dzięki znów bro. Zobaczymy się później, ok? Spoko, narazie - odłożył telefon.

- To był Ryan?
Położył telefon na stoliku i skinął.
- Tak, chciał się upewnić czy wszystko ze mną w porządku. Próbował przekonać mnie, bym poszedł do szpitala - zaśmiał się na końcu, kręcąc głową.
Odwrócił się i delikatnie przyłożyłam lód do oka. Instynktownie skrzywił się i odsunął. Przeniósł rękę z dala od swojej twarzy.
- Mówiłem, ze jest wszystko w porządku, i że nie trzeba.
- Chcesz przestać być dzieckiem? Nie jest w porządku. Jeżeli nie przyłożysz go, to spuchnie ci przez noc. Nie będziesz nic w stanie zobaczyć rano. Tylko... umieść to - próbowałam przekonać go.
Westchnął, puszczając mój nadgarstek. Umieściłam go na oku, a on ponownie skrzywił minę. Widać było, że to go bolało. Trzymałam go, poczułam małe mrowienie.
- Może powinieneś iść do szpitala - powiedziałam cicho, mając nadzieję, że mnie posłucha.
Spojrzał na mnie. Był wyraźnie zirytowany.
- Nie muszę. To nie pierwszy raz, kiedy dostałem.
Ryan próbował go przekonać, ja też.
Spojrzałam na zegar na przeciwległej ścianie, który wskazywał godzinę 1 pm. Westchnęłam przed wstaniem i chwytając jedną poduszkę.
- Zobaczymy się rano.
- Czekaj - rzucił.
Zatrzymałam się i odwróciłam się do niego z wyczekiwaniem.
Zdjął okład z lodu i spojrzał na mnie z powagą przez chwilę. Nie mogłam mu pomóc, ale podziwiam go jak niesamowicie spojrzał na mnie. Nawet z ogromnym siniakiem pod okiem i nieco niechlujnymi włosami, wciąż wyglądał bardzo atrakcyjnie.
- Nie będziesz spała na kanapie - zatrzymał się na chwilę, zanim dalej zaczął mówić - zostań tutaj na noc.
Stałam w milczeniu.
- Justin..
- Proszę? - jego oczy patrzył prosto na moje usta.
Starałam się ze wszystkich swoich sił, aby nie dać się. Ale jak patrzyłam na niego, to trudno było powiedzieć nie. Uwierzcie mi.
- Nie będę nic próbował - zapewnił - Proszę, zostaniesz?
Przygryzłam dolną wargę, nadal na mnie spoglądał.
Zignorowałam to i westchnęłam.
- W porządku.
Na jego twarzy pojawił się ogromny uśmiech, i muszę przyznać, ze moje serce się topiło.
Zaśmiałam się z jego infantylizmu, jak weszłam na łóżko, rzucając poduszkę. Oboje leżeliśmy skuleni pod kołdrą i uśmiechnięci. Było mi wygodnie.
Wyłączył lampę, ciemność wypełniła cały pokój. Rozluźniłam mięśnie wiedząc, że nie widzi mnie i odwróciłam się do niego. Było wygodnie, ale nadal pozostawiałam dużą przestrzeń między nami. Chociaż wszystko co chciałam to tylko przytulić się do jego klatki piersiowej.Była co najmniej minuta ciszy, nagle usłyszałam szelest. Justin przysuwał się do przodu. To tak, jakby czytał w moich myślach. Jego ręce owinęły mój nagi brzuch do pasa, a on przyciągnął mnie bliżej. Poczułam jego promieniujące ciepło od niego na moich ustach.
Wciąż czułam świadomość o czym on może myśleć.
- Nie ugryź mnie - szepnął żartobliwie.
Przygryzłam wargę, nie ruszając się.
Złapał mnie za ręce i delikatnie pokierował je wokół talii, owijając je wokół niego, zanim nie złapał mnie opiekuńczo ponownie. Czułam jego zapach. Pachniał tak cholernie dobrze.
Po raz kolejny zapadła cisza, szepnęłam cicho.
- Dobranoc Justin.
- Dobranoc - odpowiedział, całując mnie w czoło.
Niechętnie, ale chętnie przytuliłam się do jego piersi, ale nie rozumiem dlaczego moje serce biło coraz szybciej. Wzięłam głęboki oddech przez nos i zamknęłam oczy. Nie zdawałam sobie sprawy, że byłam cały czas szczerze uśmiechnięta na twarzy.

____
Kto by pomyślał, że po tak długim czasie poszli spać w jednym łóżku?!
No no Melanie, co z tobą? Justin, nam się zaczyna uczuciowy robić.

Rozdział dla was :) Czytam wszystkie komentarze od was, i nie wiecie jak
jest strasznie mi miło czytając to? Dajecie mi wszelkich chęci!! DZIĘKI!!!
Do następnego, pozdrawiam TOMEK :)